ROZDZIAŁ 6

Staliśmy tak w milczeniu czekając na jakąkolwiek reakcję. Miałam zupełną pustkę w głowie. Nie wiedziałam co mam sądzić już na temat chłopaka jak i jego przyjaciół. Wszyscy byli po części chorzy ale ten jeden kilka razy mnie powiedzmy "uratował". Nie lubię myśleć o nim w taki sposób ponieważ moja podświadomość jest wtedy dosłownie oburzona. Musiałam być od niego jak najdalej ale dotąd kończyło się tylko na próbach. Nie mogę mu pozwolić się do mnie zbliżyć. Nie wiem nawet jakie ma wobec mnie zamiary. Co mi może zrobić albo właściwie co mi już dotąd zrobił i dalej czyni to samo. Otumania mnie i mój umysł. Działa na mnie jak narkotyk. Ocknęłam się. Patrząc na moje stopy wyminęłam go i ruszyłam w stronę mojego pokoju. Słyszałam jego kroki tuż za moimi plecami. 

 - Dlaczego za mną łazisz ?! Nie wystarcza ci ,że jesteś ze mą w tym samym domu?! - Krzyknęłam w myślach. Przyspieszyłam. Wchodząc po schodach mogłam niemalże zobaczyć, że bezpardonowo się uśmiecha. Mój tyłek robił swoje. Nigdy nie miałam figury modelki ale na kształty narzekać nie mogłam. Pchnęłam drzwi. W końcu byłam we własnym  ulubionym miejscu. Mój pokój nie był jakiś specjalnie duży i nie wiadomo jak urządzony. Miałam białe meble. W skład ich wchodziło dość obszerne dwuosobowe łóżko, niewielkie biurko i dwie szafki na ubrania. Ściany były koloru lekko fioletowego. Białe zasłony w oknie spływały wzdłuż ściany aż do podłogi. Jedynym przyozdobieniem owych ścian były dwa obrazy. Na jednym byłam ja, tata i mama kiedy byliśmy w stajni nad morzem. Miałam wtedy 14 lat. Drugi obraz wisiał nad moim łóżkiem i przedstawiał mnie oraz moją przyjaciółkę, którą musiałam zostawić w moim rodzinnym małym miasteczku. Summer bo tak miała na imię była moja bratnią duszą. Kimś z kim mogłam porozumiewać się bez słów. Rozumiała mnie jak nikt inny na tym świecie. Znałyśmy się od przedszkola. Zawsze byłyśmy nierozłączne. Inni dziwili się, że znajomość może aż tak długo trwać. Faktycznie kto by wytrzymał prawie 15 lat z jedną osobą, praktycznie 24 godziny na dobę. To mogłyśmy być tylko my.  Musiałam wrócić do rzeczywistości i nie rozklejać się. Tak jak wcześniej miałam zamiar zrobić w zupełności, będę ignorowała tego idiotę. Moja podświadomość bije mi brawo za ten pomysł. Skromnie muszę powiedzieć, że pomimo tego iż jest on wręcz dziecinnie banalny to na pewno musi wypalić. Nie mam innego wyjścia. Przecież z nożem się na niego nie rzucę... Chociaż może wtedy by to cokolwiek dało. Zostaje mi tylko i wyłącznie nadzieja. Co ja miałam zrobić z Harry'm za plecami? Postanowiłam, że najlepszym wyjściem będzie odrobienie lekcji. Może to go zniechęci do dalszego siedzenia mi na głowie. Co prawda nic nie było zadane ale zawsze mogłam poudawać. Usiadłam za biurkiem wyjmując zeszyty i jakiś brudnopis.

- Odwal się , odwal się , odwal się. - krzyczałam w myśli. Lecz jak zwykle cały wszechświat jest przeciwko mnie. Chłopak położył się na łóżku wyraźnie chyba zadowolony, że może mnie mieć cały czas na oku. Nie mogłam się na niczym skupić. Nagle coś mnie ruszyło.  Zamierzam na niby odrabiać lekcje w brudnej sukience i cała we własnym pocie i brudzie. Zganiłam się w myślach. Wstałam i poszłam w stronę szafy. Wyjęłam z niej pare potrzebnych mi rzeczy. Wzrok chłopaka wypalał mi dziury w plecach. Skierowałam się w stronę łazienki. Ktoś szedł za mną.  Miałam już zamykać drzwi gdy jego ręka stanęła mi na przeszkodzie. Miał na sobie ten triumfalny uśmieszek. A jego dołeczki były wyraźnie zarysowane. Dlaczego kiedy staram się go z całego serca nienawidzić to ten musi być tak cholernie uroczy? 

- Coś nie tak? - byłam pewna siebie i lekko zdesperowana. Moja skóra natychmiastowo potrzebowała wody i oczyszczenia. Na moje słowa jego uśmiech tylko się poszerzył. 

 - Nie, wręcz przeciwnie. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. 

- To mógłbyś z łaski swojej pozwolić mi doprowadzić się do normalnego stanu? - po co ja się go w ogóle pytałam?! Powinnam dać mu kopa w jaja i z całej siły zatrzasnąć drzwi! Musiałam poważnie przemyśleć konkretne aspekty dotyczące mojej stanowczości. 

- A co będę z tego miał? - teraz to mnie załamał. Stałam przed nim. Cała brudna, z pewnością nie pachnąca fiołkami. Spocona od stresu, w brudnej, kusej sukience. A on mnie się pyta co będzie miał z tego jak pozwoli mi się umyć! Koniec tej zabawy. Nie czekając na jego reakcję wymierzyłam solidnego kopniaka w brzuch. Nie widziałam go ponieważ zamknęłam drzwi ale jestem pewna ,że ten uśmieszek zniknął z jego ust. Byłam z siebie taka dumna! Nie nasłuchiwałam czy Harry pozbierał się po tym ciosie. Nie miałam zamiaru się o niego martwić. Ostrzegałam go w końcu, a powinien wiedzieć gdzie kończy się granica mojego opanowania i cierpliwości. Kiedy zobaczyłam siebie w lustrze moje serce przestało bić. Brudna twarz, jedynie jakby białe smugi od moich łez gościły na policzkach. Makijaż zupełnie rozmazany. Włosy potargane i w bardzo konkretnym nieładzie. Nie miałam ochoty oglądać siebie dłużej. -Weź się w garść Ell.-  Odkręciłam wodę, która zaczęła napełniać wannę powodując pokaźny szum. Pozbyłam się sukienki z mojego ciała i wrzuciłam ją do kosza na brudy. Kiedy wanna była już pełna mogłam w końcu zanurzyć się w upragnionej wodzie. Uwielbiam to uczucie. Nalałam trochę płynu pod prysznic na dłonie i delikatnie wmasowywałam w swoje ramiona i resztę ciała. W końcu czułam się czysta. Zdążyłam już nawet zapomnieć o dotyku Louis'a. No może jeszcze całkowicie nie ale byłam z pewnością na dobrej drodze. Zamknęłam oczy. Możliwe, że z moich ust wydarło się lekkie westchnięcie. Tak działała na mnie ta niezwykle kojąca ciecz. Moją relaksującą chwilę wytchnienia przerwało mi pukanie do drzwi. Mój poziom irytacji gwałtownie wzrósł. 

- Czego.Chcesz?! - wysyczałam przez zęby. Nikt nie miał prawa przerywać mojej kąpieli. Zwłaszcza nie ON.

- Ell ... co ty tam robisz? - mówił lekko rozbawiony. - Czy on czatuje przy drzwiach i słucha dźwięków wychodzących z łazienki?! - pomyślałam. 

- Nic , co mogłoby cię w jakikolwiek sposób zaciekawić

- Może ja mógłbym to stwierdzić? -  Nie zamierzałam mu odpowiadać. On na prawdę prosił się o jeszcze jednego kopniaka. Dziwiło mnie to, że tak szybko pozbierał się po pierwszym. Moja podświadomość nie przestawała się uśmiechać. Mało kto miał okazję powalić członka "gangu". 

Zadowolona wyczołgałam się z wanny. Z wielkim żalem opuszczałam to tak cudowne miejsce. Wytarłam dokładnie ręcznikiem moje ciało i założyłam wcześniej przygotowane rzeczy. Nie mogłam sobie pozwolić na to aby w samym ręczniku paradować przed Harry'm który myśli Bóg wie co. Otworzyłam cichutko drzwi. Nikogo nie było. Słyszałam w oddali dźwięk mojego telewizora. Pewnie bardzo mu się nudziło. Weszłam do pokoju. Moim oczom ukazał się ten zielonooki chłopak. Nie byłoby nic w tym dziwnego ale widok pozbawił mnie oddechu. Na moim łóżku leżał Harry w samych bokserkach i z tym samym uśmieszkiem, który znam aż za dobrze.
 - Spokojnie Ell ... to tylko ON.- podpowiedział mi mój umysł.

***

Przepraszam ,że tak późno ale miałam pewne problemy techniczne. ENJOY!