ROZDZIAŁ 22

Nareszcie nadszedł upragniony piątek. Dzień, w którym wreszcie mogliśmy zacząć żyć. No przynajmniej wszyscy oprócz mnie. Dzień imprez, zabaw i wspólnych wypadów. Dla mnie był to tylko kolejny krzyżyk w  kalendarzu. Coś zwykłego i nie nadzwyczajnego. 

Jak co dzień  prosto po skończeniu zajęć udałam się do nadal chorej Chloe.  Śnieg pokrył wszystko co możliwe. Nie było widać nic oprócz białego puchu. Postanowiłam pójść dzisiaj na pieszo ponieważ nigdzie mi się szczególnie nie śpieszyło. Droga do domu Chloe prowadziła przez las. Nie zraziło mnie to zbytnio. Wokół mnie panowała cisza. Szłam mało uczęszczaną ścieżką wsłuchując się w odgłosy lasu. Co parę sekund na mój i tak już czerwony nos spadały pojedyncze płatki śniegu. Włożyłam moje zmarznięte dłonie do kieszeni kurtki, a kaptur zarzuciłam na głowę. Ponad koronami drzew widać było zarys księżyca. Nawet się nie zdziwiłam. Było już dawno po siedemnastej. Nienawidziłam zimy. Słońce zawsze zachodziło już o piętnastej. Kiedy już prawie utonęłam w moich myślach w oddali dostrzegłam pare męskich sylwetek. Nie miałam dotąd zbytnio przyjemnych spotkań z takimi typami ludzi więc stwierdziłam, że najwyższy czas zawrócić. Jednak odezwała się we mnie bardzo znienawidzona rzecz. Ciekawość.

Stawiałam kroki niezwykle dokładnie. Starając się nie wydać przy tym najmniejszego dźwięku. Nasłuchiwałam uważnie wszystkich słów jakie wypowiadali. Byli nieźle wkurzeni. Kiedy podeszłam wystarczająco blisko aby mieć najwyraźniejsze spojrzenie na tę sytuację przykucnęłam i obserwowałam.  Po prawej stronie stał zaparkowany duży, potężny, czarny samochód terenowy. Obok niego stało trzech facetów, a naprzeciwko  nich jeszcze jeden. Myślałam, że to zwykłe męskie spotkanie w lesie ale jedna rzecz, którą zobaczyłam natychmiastowo pozbawiła mnie dalszych złudzeń.

W mgnieniu oka jeden z tych stojących obok auta wyciągnął pistolet. Zakryłam sobie usta ręką aby nie wydać z siebie żadnego jęku. Blask księżyca skutecznie omijał jego twarz. Za nic nie mogłam jej dojrzeć. Celował prosto w czoło chłopaka. Pojedyncze łzy zaczęły spływać po moim policzku. Nie miałam zamiaru być świadkiem morderstwa. Pozostała dwójka miała wszystko głęboko gdzieś. Perfidnie patrzyli się na zaistniałą sytuację. Nagle usłyszałam huk. Strzelił. Ten facet naprawdę to zrobił. Zabił człowieka. Po chwili odezwał się. Jego głos przeszył całe moje ciało. Wydawał mi się dziwnie znajomy.

- Cóż, takie życie. Na drugi raz nauczy się oddawać kasę na czas. Sprzątnijcie ten bałagan. Mam jeszcze parę spraw do załatwienia. - po tych słowach klęknął, uniósł rękę i poklepał ciało chłopaka po ramieniu. Kiedy wstawał coś podłużnego wypadło mu z kieszeni lecz ten tego nie zauważył tylko wsiadł do samochodu czekając na swoich towarzyszy. Ci natomiast niezgrabnie pakowali ciało do bagażnika i zasypywali ślady krwi śniegiem i liśćmi. Po dłuższej chwili odjechali. Serce biło mi niemiłosiernie. Właśnie byłam świadkiem zabójstwa. Nie odważyłam się niczego zrobić. Może ten chłopak mógłby żyć. Byłam tchórzem. Po około pięciu minutach czuwania wyszłam ze swojego ukrycia. Moje stopy już całkowicie zamarzły nie wspominając już o dłoniach. Oddech miałam przyspieszony. Przypatrywałam się miejscu, gdzie jeszcze kilkanaście minut temu stał chłopak, potem leżało jego ciało, a teraz śnieg. Zapewne nawet go nie pochowają, wyrzucą na jakieś wysypisko zapakowanego w foliowy worek, czy zakopią w lesie. Z pewnością nie zasłużył na aż tak okrutny los. Nie miał nawet chwili by cokolwiek wyjaśnić. Był bezbronny. Kiedy tak stałam przypomniałam sobie o tej rzeczy, która zgubiła swojego właściciela. Natychmiastowo zaczęłam przeczesywać wzrokiem ziemię wokół mnie. Po chwili zauważyłam ją. Wyciągnęłam rękę. Był to telefon. Trzymałam w dłoni komórkę mordercy. Ostrożnie odblokowałam ekran. Ku mojemu zdziwieniu nie założył żadnych zabezpieczeń. Pierwszą rzeczą jaką odważyłam się sprawdzić były kontakty. Spodziewałam się milionów numerów pod tytułem " diler nr.5423" czy coś takiego, nie wiem. Ujrzałam tylko jeden. 

"Ell."

Moje serce zaczęło łomotać. Musiałam śnić. Weszłam w kontakt i sto razy czytałam ten sam numer.  M ó j  numer. 

Nie wiedziałam co mam myśleć na ten temat. To było wręcz niemożliwe. Nie zastanawiając się dalej weszłam w wiadomości. Z oczu popłynęły potoki łez. Na wyświetlaczu zagościły wszystkie sms'y jakie dostawałam. 

To był telefon "K"

Wracałam szybkim krokiem. Kierowałam się w stronę komendy policji. Mając tak niezaprzeczalny dowód z łatwością powinni mi uwierzyć w to co przeżyłam i w to co 

w i d z i a ł a m. Czułam jak łzy zamarzają na mojej twarzy wraz z pozostałościami po makijażu. Ulice były puste. Jakby całe miasto nagle przepadło. Jakby nie istniało. Jezdnie były zasypane. Nogi grzęzły mi w śnieżnych zaspach. Byłam wyczerpana nie tylko fizycznie ale też psychicznie. Rozmyślałam nad tym co "K" teraz robi. 

Czy mnie widzi? 

Próbowałam pocieszać się tym, że z pewnością ma teraz ważniejsze sprawy na głowie niż chodzenie za jakąś małolatą, która nie potrafi zrobić czegokolwiek ze swoim życiem. Nieoczekiwanie wpadłam na czyjąś sylwetkę. Spojrzałam w górę.

 Tego teraz mi akurat najbardziej brakowało...

 Zielone oczy przewiercały mnie na wylot. Chciałam go jak najszybciej ominąć lecz chwycił mnie za ramię i przyparł do ściany budynku. Milczałam. Bałam się go sprowokować. Jednak wrócił. Po tym wszystkim był. I stoi naprzeciwko mnie. Ostatnim razem zagroził, że dowie się co ukrywam. 

Lecz jaką rzecz tak na dobrą sprawę skrywałam? Byłam w pełni bez winy. Z pewnością nic na mnie nie znalazł. Para z naszych ust po kilku sekundach lotu mieszała się ze sobą tworząc jeden szary obłok. Od paru minut nie odezwaliśmy się do siebie.

- Nic nie mówisz? - zapytał.

- Nie mam ci nic do powiedzenia. 

- To wyjaśnij chociaż co się stało. - nie odpuszczał. 

- Nic się nie stało. - nie zamierzałam mu powiedzieć czego byłam świadkiem.

- Z tego co widzę jesteś ostoją spokoju.- zmroził mnie wzrokiem.

- Co ci do tego?! - wybuchłam - Co cię to obchodzi?!

- Ty mnie obchodzisz! - ryknął ciągnąc się za włosy. Był wyraźnie poirytowany.

- Nie było cię przez dwa pieprzone miesiące! Co ty sobie wyobrażasz?! Że jak wrócisz to rzucę ci się na szyję i będę dziękowała Bogu, że raczyłeś się pojawić?! 

- Wcale tak nie myślę! Boże, ty niczego nie wiesz! Nie masz o niczym pojęcia! - wydarł się. Po tych słowach puścił mnie i poszedł w przeciwną stronę. Stałam sparaliżowana w miejscu. Harry był z tego rodzaju ludzi, których wypowiedzi należy sobie dokładnie przemyśleć aby znaleźć ich sens. W końcu ruszyłam do mojego wcześniej zamierzonego celu. Kiedy byłam już praktycznie pod komendą telefon, który znalazłam zaczął wibrować. Na wyświetlaczu automatycznie pojawiła się treść wiadomości, którą dostałam. W tej chwili moje serce stanęło.

Nawet nie próbuj. Myślisz, że mam tylko jeden telefon? Szkoda by było jakby któreś z twoich bliskich podzieliło los naszego niedawno zmarłego kolegi.

Nieprawdaż? 

                                                                             K. 

***

Chciałabym Was ogromnie przeprosić. Ostatnio w ogóle nie miałam chociażby chwili na pisanie. Nauczyciele nie dają nam spokoju...

Na szczęście niedługo wystawienie ocen i już chyba raczej nie oderwę się od laptopa. :)

Mam nadzieję, że ten rozdział nie należał do tych "nudnych" i, że się Wam spodobał. Liczę na Wasze komentarze! xoxo