ROZDZIAŁ 11

- Co się stało? - ledwo wydusiłam z siebie. Byłam w wielkim szoku. Nawet do głowy by mi nie przyszło, że "K " będzie w stanie posunąć się aż tak daleko. Mój dom był istną ruiną. Meble połamane, wszystkie rzeczy porozwalane po ziemi, ściany pomazane spray'em. W oczy rzucił mi się duży napis po mojej prawej stronie.

ŻARTY SIĘ SKOŃCZYŁY

K.

 - Nie kochanie ... - odpowiedział załamanym głosem mi mój ojciec. Mama nadal płakała cicho szlochając. W moich oczach powoli zaczęły zbierać się łzy. 

- Przepraszam was, ale muszę wyjść ... - nie byłam w stanie wytrzymać tam ani sekundy dłużej.

- Oczywiście kochanie rozumiemy. Przenocuj dzisiaj może u jakieś koleżanki. Tylko weź kilka swoich rzeczy na zmianę... - w tym momencie ucichła, a potem łamiącym się głosem dodała - o ile jakieś znajdziesz. -  powiedziawszy to oparła głowę na dłoniach i kontynuowała swój płacz. Ojciec troskliwie oplatał ją swoimi ramionami klęcząc obok. Niepewnym krokiem ruszyłam po schodach na górę. Musiałam omijać porozrzucane książki, kosmetyki i ubrania. Głównie wszystko co znajdowało się w naszym domu. Stanęłam przed drzwiami prowadzącymi do mojej sypialni. Bałam się je pchnąć i zobaczyć totalną porażkę. Wzięłam kilka głębokich wdechów i powoli otworzyłam owe drzwi oddzielające mnie od zapewne ogromnego kataklizmu. Zbierające się łzy w moich oczach od razu znalazły ujście kiedy ujrzały mój "były" pokój. Tego co zastałam nie mogłam nazwać nawet pomieszczeniem. Wcześniej lawendowe ściany były teraz pokryte wulgarnym graffiti. Białe meble straszyły swoją brzydotą. Wszystkie zeszyty, książki, ubrania, pamiątki leżały sponiewierane na podłodze. Jedyne co oparło się działaniom "K" było moje łóżko. Sama zaskoczona tym faktem podeszłam bliżej. Na mojej nietkniętej kołdrze leżała mała karteczka. Chwyciłam ją w  drżące ręce. Moje oczy gwałtownie powiększyły swoją wielkość, a łzy popłynęły potokami.

Pewnie zastanawiasz się dlaczego akurat postanowiłem oszczędzić łóżko. Może to banalne ale sądzę, że jeszcze Ci się przyda ... I nie mówię wcale o spaniu...

                                                                                                                             K

Dopiero teraz moja psychika legła w gruzach doszczętnie pokonana. W błyskawicznym tempie chwyciłam pierwszą lepszą, w miarę dużą torbę, do której na ślepo wrzucałam resztki moich ubrań. Kiedy już potrzebne mi rzeczy były spakowane niezwłocznie skierowałam się na dół, do końca nie wierząc, że dzieje się to na prawdę. Rodzice nadal znajdowali się w tym samym miejscu, w którym zastałam ich wchodząc do domu po szkole. Spojrzałam jeszcze ze współczuciem na otaczające mnie pomieszczenia i przytuliłam mocno moją mamę, której było mi najbardziej żal, a potem i ojca. Wyszłam na ganek myśląc do kogo aktualnie pójść. Wykluczyłam już moje koleżanki z klasy ponieważ nie chciałam wciągać ich w niepotrzebne gówno bo wiem, że na pewno by sobie z tym nie poradziły. Jedyną osobą, która mogłaby mi wtedy pomóc był tylko i wyłącznie Luke. Pieszo przemierzałam kolejne ulice, kierując się do mojego celu. Łzy nadal nie dawały mi spokoju. Ludzie mijający mnie posyłali spojrzenia przepełnione litością i współczuciem. 

-Tak na prawdę nic nie wiedzą. Nie mają pojęcia co mnie spotkało i tak na prawdę to nadal trwa.- tłumaczyłam sobie w myśli. Odblokowałam mój telefon w celu otworzenia starej wiadomości zawierającej dokładny adres mieszkania Luke'a. Byłam już niedaleko kiedy w oczy rzucił mi się TEN czarny Range Rover. Nie pomyliłabym go z żadnym innym. Był to ten sam samochód, którym odwoził mnie Harry. Schowałam się szybko za rogiem. Przejechał obok mnie nawet nie zmniejszając prędkości. Był to jasny znak, że mnie nie zauważył. Zaskoczeniem było, że zatrzymał się pod adresem podanym mi przez mojego przyjaciela. Szybszym krokiem ruszyłam w tamtym kierunku nadal nie dowierzając w istnienie tej sytuacji. 

- Może powinnam go uprzedzić, że zamierzam go odwiedzić na jakiś czas... - myślałam. Jednak zdecydowałam się podjąć wyzwanie. Miałam nadzieję, iż się jednak pomyliłam co do samochodu. Byłam już przed furtką i zadzwoniłam domofonem do mieszkania, którego numer podał mi kiedyś Luke. 

- Halo? - zapytał wyraźnie zdziwiony. Wyraźnie nie spodziewał się żadnych gości.

- Cześć Luke, tu Ell. Wpuścisz mnie? 

- Tak, jasne. Wchodź. - po tych słowach rozbrzmiał  dźwięk  wskazujący na to iż można już wejść. Pchnęłam, a potem zamknęłam za sobą metalową furtkę. Cicho zmierzałam do mieszkania położonego na samej górze bloku.  Po przejażdżce windą byłam już na miejscu. Delikatnie zapukałam. Po dosłownie sekundzie otworzył mi skonsternowany moją nagłą wizytą Luke. Uśmiechnęłam się lekko lecz ten od razu zauważył, że coś nie gra. Spojrzał na moją wypchaną torbę, a następnie wzrok przeniósł na mnie. Wpuścił mnie do środka. Zdjęłam moją skórzaną kurtkę i ruszyłam za nim. Zaprowadził mnie do swojej sypialni i powiedział, że ma aktualnie gościa i abym poczekała 5 minut. Kiedy wyszedł opadłam na łóżko. Do mojego umysłu dotarła bardzo nurtująca myśl. 

- Kim jest jego gość? - rozważałam w myślach. Usiadłam  na łóżku. Starałam się wsłuchać w ich rozmowę i wyłapać poszczególne fragmenty. Bez problemu rozpoznałam ciężki głos mojego przyjaciela, drugi też już gdzieś słyszałam. W jednej sekundzie mnie olśniło. 

-U Luke'a jest Harry! - krzyknęła moja podświadomość. Milion pytań zasnuło moją głowę. Nie potrafiłam odpowiedzieć sobie na żadne z nich. Już dawno zapomniałam o ich rozmowie, która toczyła się dalej pomimo chaosu panującego wokół mnie. Położyłam się i zamknęłam mocno oczy. Nigdy nie miałam tylu niedokończonych spraw. Przez nie, nie mogłam normalnie funkcjonować. Leżąc tak starałam się zrozumieć i przede wszystkim uporządkować wydarzenia z ostatnich dni. Kiedy jeszcze nie pozbierałam się po jednym upadku, drugi już zwalał mnie po raz kolejny z nóg. Usłyszałam zamykanie drzwi wejściowych i spokojne kroki zmierzające w moją stronę. Usiadłam, krzyżując nogi. Na przeciwko mnie stał Luke. 

- Co się stało? - zapytał mnie wyraźnie zaniepokojony. 

- Wiesz co się stało ... ? Moje życie się zawaliło. Mój dom nie przypomina nawet schronu dla bezdomnych! Wszystko zostało zniszczone, wszystko. Rozumiesz?! - powiedziałam to na jednym wdechu głośno szlochając. Nie kontrolowałam już ilości łez, które jedna po drugiej spływały po moim policzku. Słysząc to Luke od razu usiadł obok mnie i mocno przytulił, głaszcząc po plecach. Kołysał nas przez kilka albo kilkanaście minut. Robił wszystko aby mnie uspokoić. Przychodząc do niego uczyniłam najlepszą rzecz w moim życiu. 

- Jemu mogę opowiedzieć wszystko.- pomyślałam. Taka była prawda. Nie ważne w jak wielkich kłopotach byłam on zawsze znalazł plan aby naprawić wszystko jak najbardziej się da. Obawiałam się jedynie, że tej sprawie może niestety nie podołać. Kilka sekund później mój telefon zabrzęczał. Nadal nie odklejając się od przyjaciela wyciągnęłam go i spojrzałam na nadawcę. Z moich oczu poleciało jeszcze więcej łez. 

Wiadomość była od "K".